Miaka kumi na tano imepita, nakumbuka tu juu ya choo

2024 Mwandishi: James Gerald | [email protected]. Mwisho uliobadilishwa: 2023-12-17 14:17

Wakati mmoja nilikuwa nikisafiri kwenda Mashariki ya Mbali katika chumba kimoja na rafiki yangu wa burudani. Jina lake lilikuwa Alain, alikuwa na umri wa miaka kumi na tisa. Kutoka Ufaransa, alisafiri kwenda Moscow, akifuata Khabarovsk, na kutoka huko kwenda Japan kwa mafunzo. Alain huyu, maskini mwenzake, alikuwa kimya kwa siku tatu: hakuna mtu aliyeweza kumfanya awe na kampuni. Labda, kwa bahati nzuri, alikutana nami, na Kiingereza dhaifu kilichozungumzwa. Wazazi wangu na mimi tulikaa naye usiku sana. Na baada ya kujizuia kulazimishwa kwa maneno, kwa namna fulani alinifanya niongee kwa saa tatu nzima.

Asubuhi nilikuwa tayari nimejua karibu maisha yake yote. Nilishangaa kwamba alisoma waandishi wachache wa Kifaransa, lakini alikuwa hodari kwa Kiingereza na Kijerumani, na alikuwa anajifunza Kijapani. Ukweli, baadaye ilibadilika kuwa Alain alikuwa amekwenda England mara nne, nne huko Ujerumani, mbili huko Ugiriki, na pia huko Uhispania na maeneo mengine mengi. "Kwa nini unashangaa?" Baba aliniuliza, "Yeye hufundisha Kiingereza huko London, na Kijerumani huko Munich." Ndipo nikaanza kuelewa kuwa miaka yangu saba kama mwanafunzi wa kigeni shuleni na miwili katika taasisi hiyo … ni bora kunyamaza juu ya hili. Kwa sababu hakuna mgeni hata mmoja wa kawaida atakayeelewa ni kwanini haiwezekani kujifunza lugha kwa kiwango kidogo katika miaka tisa.

Inaonekana kwangu kwamba ugonjwa wetu wa lugha umetokea kwa sababu ya mfumo dhaifu wa elimu (kumbuka masomo ya Kiingereza: "baba yangu ni mkulima wa pamoja"?), Kwa sababu ya Pazia la Iron, kwa sababu ya tabia ya zamani ya kuogopa kuwasiliana na wageni. "Hatutaki kusoma Kijerumani katika nchi ya Soviet," wazazi wetu walitania, wakisahau kwamba hii ni lugha ya Goethe, Mozart, Heine. Kwa kweli, phobia haikuenea kwa wasomi. Wanasema kwamba Anna Andreevna Akhmatova akiwa na umri wa miaka thelathini aliogopa: hasomi Shakespeare katika asili!

Naam, Mungu ambariki, na historia yetu ya ujinga! Kwa miaka miwili nilifanya kazi katika huduma ya gari la Amerika. Mpishi wetu alikuja kutoka Los Angeles na mara nyingi alipokea wateja. Fikiria mshangao wangu wakati wageni wenyewe walijielezea kwa Kiingereza kizuri, wakitaja shafts, gia na fimbo za usukani, lazima ukubali, maneno hayatumiwa sana katika hotuba ya kila siku! Kwa njia, Mjijiaji alifanya kazi kwenye huduma hiyo, alizungumza na mkuu kwa muda mrefu. Na Wageorgia hawakujua tu Kiingereza, lakini pia Kirusi kwa jumla. Katika visa kama vya kushangaza, ishara, sura ya uso na sauti huniokoa. Na kulingana na wanasaikolojia, wakati wa kugundua habari, huvuta kwa 53%, na yaliyomo kwenye hotuba yenyewe ni 7% tu. Lakini bado unahitaji kujifunza lugha.

Baada ya kukariri kiotomatiki (lugha nyingi ni tofauti kali), ninaona ni muhimu kutazama sinema (ikiwezekana na vichwa) na kusoma vitabu. Unaweza kuchukua asili na tafsiri ili kukusanyika. Au andika misemo katika safu mbili: toleo la Kirusi na ile inayofanana ya kigeni. Inageuka kitu kama kamusi.

Inaaminika kuwa watoto hujifunza kwa kucheza na watu wazima kwa kufanya kazi. Katika darasa kwenye taasisi (sio maalum), mara nyingi tulicheza maonyesho. Ikiwa "walifukuzwa kazi" - walionyesha hasira, ikiwa "waliruka kwenye ndege" - waliweka viti kwenye safu mbili. Kwa kuongezea, msamiati ulifanywa muhimu. Mtu alinung'unika: "Nina mgonjwa" (mimi ni mgonjwa). Mara tu walituletea kuchapishwa kwa lugha chafu. Wakati huo nilielewa: hakuna kitu kinachopaswa kuwa kigeni kwa mwanafunzi wa lugha ya kigeni. Mkurugenzi Roman Viktyuk anadai kwamba wakati wa kufanya kazi na waigizaji wa Amerika, alitumia mkeka wa Kirusi tu, na walielewa kile kinachohitajika kwao.

Mama yangu alisoma Kicheki. Na unajua kile mwalimu aliandika ubaoni kwanza? "Msalani ni wapi?"! Mama mara nyingi aliwaambia marafiki wake tukio hili, na baada ya miaka kumi na tano anakumbuka tu … kifungu hiki.